انسان یعنی یک موجود رو به بالا، عاشق آسمان. تنها فرشته‌ ای که به زمین افتاده است و تا به آسمانش باز نگردد و به سوی خدایش و به پشت آسمان پرواز نکند از نالیدن آرام نمی گیرد. انسان فواره‌ ای است که از قلب زمین عصیان می کند و در این جستن شتابان و شورانگیزش هر چه اوج می گیرد، بیشتر پریشان و تردیدزده می شود…

اقتدار، هنگامی آغاز می‌شود که درک کنید شما « فکر کننده» نیستید. همین‌ که تماشاگری متفکر شوید، سطح بالاتری از آگاهی فعال می‌ گردد. آن‌گاه به‌تدریج در می یابید که در ورای فکر، گستره‌ی عظیمی از شعور وجود دارد که فکر فقط بخشی کوچک از آن است. متوجه می‌ شوید که تمام چیزهای به‌ راستی مهم مانند زیبایی، عشق، خلاقیت، شادی و آرامش درونی از ورای ذهن بر می‌ خیزند؛ به این ترتیب آهسته‌ آهسته بیدار می‌ شوید.